anyone who keeps the ability to see beauty never grows old - Franz Kafka



woensdag 11 november 2009

Please, please me...

Mijn vele psychologieboeken staan tegenwoordig op zolder niet uit principe maar bij het verhuizen ingepakt en uit luiheid nog niet uitgepakt.
Nu is de situatie minder erg dan je zou verwachten als je het bovenstaande leest. Het is echt niet zo dat ik aan allerlei complexen en neuroses lijd, hoor (hoewel... ik hoor sommigen in mijn omgeving al mompelen). Maar omdat ik altijd geïnteresseerd ben geweest in praktische psychologie kocht ik nog wel eens een boek op dit gebied. En dan heb je in de loop van de jaren al gauw een aardige collectie opgebouwd.
Eén van de vragen die me bezig hield was waarom vrouwen vaak door iedereen aardig gevonden willen worden. Waarom zitten we onnodig lang te peinzen over iets als “waarom reageerde zij zo lauw toen ik haar mee uitvroeg?” Of: “waarom belt ze mij niet?”
En je komt dan al gauw tot de conclusie dat wij, vrouwen, over het algemeen “pleasers” zijn. We willen aardig gevonden worden en als iemand niet op de juiste manier reageert dan kunnen we daar oneindig lang mee bezig zijn. Bang om negatief beoordeeld te worden en buiten de boot te vallen.
Ook in onze loopbaan speelt deze eigenschap mee.
Mannen zijn over het algemeen minder snel geneigd zich dingen persoonlijk aan te trekken en zijn minder afhankelijk van het oordeel van een ander.
Vrouwen daarentegen willen het liefst iedereen tot vriend houden en zullen minder snel impopulaire maatregelen nemen. In het algemeen gesproken uiteraard...
Nu is een van de voordelen van het ouder worden wel dat we ons minder druk maken over wat anderen zeggen, doen en/of vinden.
Waar we vroeger wakker konden liggen van een onaardige opmerking maakt het nu minder uit. Maar om echt op dat “zoek-het-lekker-ff-uit/zal-mij-een-zorg-zijn”-niveau te komen hebben we wellicht nog steeds oefening nodig.
Want pleaser-gedrag leer je alleen maar af als je je daarvan doorlopend bewust bent, ongeacht of je jong of oud(er) bent.